¹Then Job answered,

¹ همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

²“Truly I know that it is so, but how can man be just with God?

² چه کسی می‌تواند با خدا بحث کند؟ کسی قادر نیست از هزار سؤالی که می‌کند، یکی را هم جواب بدهد.

³If he is pleased to contend with him, he can’t answer him one time in a thousand.

³ زیرا خدا دانا و تواناست و کسی نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند.

⁴God who is wise in heart, and mighty in strength: who has hardened himself against him, and prospered?

⁴ بی‌خبر کوهها را منتقل می‌سازد و با خشم و غضب، آنها را واژگون می‌کند.

⁵He removes the mountains, and they don’t know it, when he overturns them in his anger.

⁵ زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را به لرزه می‌آورد.

⁶He shakes the earth out of its place. Its pillars tremble.

⁶ اگر به آفتاب فرمان بدهد، طلوع نمی‌کند و ستارگان در شب نمی‌درخشند.

⁷He commands the sun, and it doesn’t rise, and seals up the stars.

⁷ به تنهایی آسمانها را گسترانید و بر امواج دریا خرامید.

⁸He alone stretches out the heavens, and treads on the waves of the sea.

⁸ دُب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوب را آفرید.

⁹He makes the Bear, Orion, and the Pleiades, and the rooms of the south.

⁹ عقل ما از درک کارهای بزرگ و بی‌شمار او عاجز است.

¹⁰He does great things past finding out; yes, marvelous things without number.

¹⁰ از کنار من می‌گذرد و من نمی‌توانم او را ببینم. حرکت می‌کند و من احساس نمی‌کنم.

¹¹Behold, he goes by me, and I don’t see him. He passes on also, but I don’t perceive him.

¹¹ هرچه را بخواهد می‌برد و کسی نمی‌تواند مانع او شود و بگوید که چه می‌‌کنی؟

¹²Behold, he snatches away. Who can hinder him? Who will ask him, ‘What are you doing?’

¹² خدا از خشم خود دست نمی‌کشد و دشمنان خود را که به هیولای دریایی کمک کردند، پایمال می‌سازد.

¹³“God will not withdraw his anger. The helpers of Rahab stoop under him.

¹³ پس من چطور می‌توانم با او بحث کنم؟

¹⁴How much less shall I answer him, And choose my words to argue with him?

¹⁴ هر چند گناهی ندارم، ولی چیزی نمی‌توانم بگویم؛ جز اینکه از خدایی که داور من است، طلب رحمت کنم.

¹⁵Though I were righteous, yet I wouldn’t answer him. I would make supplication to my judge.

¹⁵ حتّی اگر مرا بگذارد که حرفی بزنم، یقین ندارم که به سخنان من گوش بدهد.

¹⁶If I had called, and he had answered me, yet I wouldn’t believe that he listened to my voice.

¹⁶ او تُندباد را می‌فرستد و مرا پراکنده می‌سازد و بدون جهت به زخمهایم می‌افزاید.

¹⁷For he breaks me with a storm, and multiplies my wounds without cause.

¹⁷ مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم و زندگی مرا با تلخی پُر می‌سازد.

¹⁸He will not allow me to catch my breath, but fills me with bitterness.

¹⁸ با او یارای مقابله ندارم، زیرا قادر و تواناست. اگر به دادگاه شکایت کنم، چه کسی می‌تواند او را احضار کند؟

¹⁹If it is a matter of strength, behold, he is mighty! If of justice, ‘Who,’ says he, ‘will summon me?’

¹⁹ اگر بی‌گناه هم باشم، سخنان زبانم مرا محکوم می‌سازد و هر چیزی که بگویم، مرا مجرم می‌کند.

²⁰Though I am righteous, my own mouth shall condemn me. Though I am blameless, it shall prove me perverse.

²⁰ گرچه گناهی ندارم، امّا برای من فرقی نمی‌کند، زیرا از زندگی سیر شده‌ام.

²¹I am blameless. I don’t respect myself. I despise my life.

²¹ خدا بی‌گناه و گناهکار را یکسان از بین می‌برد.

²²“It is all the same. Therefore I say he destroys the blameless and the wicked.

²² وقتی مصیبتی برسد و بی‌گناهی را ناگهان هلاک کند، خدا می‌خندد.

²³If the scourge kills suddenly, he will mock at the trial of the innocent.

²³ اختیار زمین را به دست مردم شریر داده و چشمان قضات را کور کرده است. اگر خدا این کار را نکرده، چه کسی کرده است؟

²⁴The earth is given into the hand of the wicked. He covers the faces of its judges. If not he, then who is it?

²⁴ زندگی من سریعتر از پیک تیزرو می‌گذرد، بدون آن که روی خوشی را ببینم.

²⁵“Now my days are swifter than a runner. They flee away, they see no good,

²⁵ سالهای عمرم مانند کشتیهای تندرو و همچون عقابی که بر شکار خود فرود می‌آید، به سرعت سپری می‌شوند.

²⁶They have passed away as the swift ships, as the eagle that swoops on the prey.

²⁶ اگر خندان باشم و سعی کنم که غمهای خود را از یاد ببرم، چه فایده؟

²⁷If I say, ‘I will forget my complaint, I will put off my sad face, and cheer up;’

²⁷ زیرا می‌ترسم که مبادا غم و رنج، دوباره به سراغ من بیایند و می‌دانم که خدا مرا خطاکار می‌شمارد.

²⁸I am afraid of all my sorrows, I know that you will not hold me innocent.

²⁸ پس اگر محکوم می‌شوم، چرا بی‌جهت تلاش کنم؟

²⁹I shall be condemned. Why then do I labor in vain?

²⁹ هیچ شوینده‌ای نمی‌تواند گناهان مرا بشوید.

³⁰If I wash myself with snow, and cleanse my hands with lye,

³⁰ تو مرا در گل و لای و کثافت فرو می‌بری تا حتی لباس خودم از من نفرت کند.

³¹yet you will plunge me in the ditch. My own clothes shall abhor me.

³¹ تو مانند من، انسانی فانی نیستی که بتوانم به تو جواب بدهم و با تو به دادگاه بروم.

³²For he is not a man, as I am, that I should answer him, that we should come together in judgment.

³² کسی نیست که بین ما داوری کند و ما را آشتی بدهد.

³³There is no umpire between us, that might lay his hand on us both.

³³ اگر از مجازات من دست برداری و هیبت تو مرا به وحشت نیاندازد، آنگاه می‌توانم بدون ترس با تو حرف بزنم، امّا متأسفانه این‌طور نیست.

³⁴Let him take his rod away from me. Let his terror not make me afraid;

³⁴ آنگاه می‌توانم بدون ترس با تو حرف بزنم، امّا متأسفانه این‌طور نیست.

³⁵then I would speak, and not fear him, for I am not so in myself.