¹By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.

¹ در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

²On the willows in its midst, we hung up our harps.

² آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

³For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: “Sing us one of the songs of Zion!”

³ زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

⁴ امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

⁵If I forget you, Jerusalem, let my right hand forget its skill.

⁵ ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

⁶Let my tongue stick to the roof of my mouth if I don’t remember you; if I don’t prefer Jerusalem above my chief joy.

⁶ اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

⁷Remember, Yahweh, against the children of Edom, the day of Jerusalem; who said, “Raze it! Raze it even to its foundation!”

⁷ خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

⁸Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be happy who rewards you, as you have served us.

⁸ ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد. خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

⁹Happy shall he be, who takes and dashes your little ones against the rock.

⁹ خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.