¹Then Eliphaz the Temanite answered,

¹Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

²“If someone ventures to talk with you, will you be grieved? But who can withhold himself from speaking?

²‹‹Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin?Kim konuşmadan durabilir?

³Behold, you have instructed many, you have strengthened the weak hands.

³Evet, pek çoklarına sen ders verdin,Zayıf elleri güçlendirdin,

⁴Your words have supported him who was falling, You have made firm the feeble knees.

⁴Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu,Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

⁵But now it has come to you, and you faint. It touches you, and you are troubled.

⁵Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor,Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

⁶Isn’t your piety your confidence? Isn’t the integrity of your ways your hope?

⁶Senin güvendiğin Tanrıdan korkun değil mi,Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

⁷“Remember, now, whoever perished, being innocent? Or where were the upright cut off?

⁷‹‹Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu,Nerede doğrular yıkıma uğradı?

⁸According to what I have seen, those who plow iniquity, and sow trouble, reap the same.

⁸Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler,Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

⁹By the breath of God they perish. By the blast of his anger are they consumed.

⁹Tanrının soluğuyla yok oluyor,Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

¹⁰The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, the teeth of the young lions, are broken.

¹⁰Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi,Dişleri kırıldı genç aslanların.

¹¹The old lion perishes for lack of prey. The cubs of the lioness are scattered abroad.

¹¹Aslan av bulamadığı için yok oluyor,Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

¹²“Now a thing was secretly brought to me. My ear received a whisper of it.

¹²‹‹Bir söz gizlice erişti bana,Fısıltısı kulağıma ulaştı.

¹³In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falls on men,

¹³Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde,İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

¹⁴fear came on me, and trembling, which made all my bones shake.

¹⁴Beni dehşet ve titreme aldı,Bütün kemiklerimi sarstı.

¹⁵Then a spirit passed before my face. The hair of my flesh stood up.

¹⁵Önümden bir ruh geçti,Tüylerim ürperdi.

¹⁶It stood still, but I couldn’t discern its appearance. A form was before my eyes. Silence, then I heard a voice, saying,

¹⁶Durdu, ama ne olduğunu seçemedim.Bir suret duruyordu gözümün önünde,Çıt çıkmazken bir ses duydum:

¹⁷‘Shall mortal man be more just than God? Shall a man be more pure than his Maker?

¹⁷‹Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi?Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

¹⁸Behold, he puts no trust in his servants. He charges his angels with error.

¹⁸Bakın, Tanrı kullarına güvenmez,Meleklerinde hata bulur da,

¹⁹How much more, those who dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, who are crushed before the moth!

¹⁹Çamur evlerde oturanlara,Mayası toprak olanlara,Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

²⁰Between morning and evening they are destroyed. They perish forever without any regarding it.

²⁰Ömürleri sabahtan akşama varmaz,Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

²¹Isn’t their tent cord plucked up within them? They die, and that without wisdom.’

²¹İçlerindeki çadır ipleri çekilince,Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.›